Pieniądz dodatni. Źródła senioratu – część 3

C. Dywidenda bezodsetkowa

W dyskusji o źródłach inflacji mało się wspomina o inflacji kosztowej, mogącej wynikać ze wzrostu cen surowców, ze wzrostu ceny kredytu czy wzrostu obciążeń podatkowych przedsiębiorców.

W długich łańcuchach dostaw kooperacyjnych nawet niewielka zwyżka kosztów ogólnych, wynikająca np. z podniesienia akcyzy na paliwo, może powodować znaczną inflację wartości finalnej produktu, co wykazał Helmut Kreutz w swoich dokładnych analizach z rynku niemieckiego, czy Clifford H. Douglas w badaniach rynku brytyjskiego.

Jak wspomnieliśmy, jednym z głównych źródeł inflacji kosztowej jest oprocentowanie kredytów udzielanych producentom. To oprocentowanie obecne jest w każdej śrubce zrobionej na maszynie kupionej na kredyt, w każdej cegle dowiezionej na budowę leasingowaną ciężarówką, w każdym ziarnku zboża skoszonego kombajnem kupionym za pożyczone pieniądze.

Istotny czynnik inflacji i składnik cen, jakim jest oprocentowanie, z jakim pieniądz ujemny wchodzi na rynek jako czyjś dług, znika w systemie pieniądza dodatniego, wprowadzanego na rynek nie jako dług, a jako dar.

Dar nie jest pożyczką, więc nie jest obarczony odsetkami. Wraz z restytucją suwerennego pieniądza dodatniego znika więc z systemu gospodarczego poważny czynnik inflacyjny, jakim jest koszt obsługi emisji pieniądza ujemnego, którego jest w systemie ok. 2300 mld zł.

Za tę oszczędność na kosztach odsetek, skumulowaną we wszystkich kupowanych towarach, można by corocznie budować mieszkania dla 1 mln osób.

Dywidenda bezodsetkowa objawi się na rynku najprawdopodobniej w postaci zwiększonych zysków producentów, a przez to i zwiększonych wpływów podatkowych.

Cały artykuł: Pieniądz ujemny czy pieniądz dodatni

(Autor: Krzysztof Lewandowski)

Zapraszamy do współpracy z Do Prawdy! Kontakt: kontakt@doprawdy.info